Soğuk Toprak
Uçsuz bucaksız mermerlerle kaplı, matemli koca bir kent Karşıyaka, kimsesizler, akrabalar… Hepsi burada, aynı toprak altında. Kilit taşlar serili yollarında, boy boy çamlar sıralanmış sessizce.
Buraya ne zaman gelirsen gel, hep kıştır mevsim. Üşür insan, saranı olmaz bu diyarda. Buraya yüz gelir, doksan dokuz çıkarsın. Eksik sadece sayıda değildir; babadır, anadır, kardeştir, Yardır, candır, canandır eksilen.
Serpiştirilmiş mermerlerin kimi görkemli, kimi gösterişli. Birçoğu çatlamış, vaktin ağırlığı altında. Kazınmıştır üzerlerine sevdiklerinin isimleri, silinmez bir hatıra. Doksan dokuzlar gittiler, birkaçı çiçek bıraktı ardında. Kimi su döktü güneşten kavrulacak toprağa. Birer avuç soğuk toprak atıp ayrıldılar tek tek. Birazı ağladı, hepsi dua etti gitmeden.
Bir başına kaldı biri, tıpkı daha öncekiler gibi… Onun da yakındır mermeri, üzerine yazılacak ismi. Dedim ya, mermerlerle kaplı bir kent Karşıyaka. Bugün “O”, yarın sen, belki de ben…
Çoktan hazır edilmiş mermerler. İsimlerine hazırlık ederken, mevsimin kış olmasını beklerler sessizce.
Hüseyin Coşkun (TYB Ankara Denetleme Kurulu Üyesi)