Boşluk
Bir kalbim vardı benim,
Kırılmasın diye herkesten gizlediğim,
Yara almasın diye didindiğim.
Sonra yağmur yağdı birden,
Kokusunu içime çektim.
Derin bir nefes aldım.
Oysa yağmur kokusu zannedip,
İçime çektiğim sendin.
Kaldırdım bakışlarımı yerden,
O kokuyu derinlemesine içime çektim.
İyileştirdiğini sandım başta.
Ama her nefeste
Ciğerimin yandığını hissettim.
Aynaya baktım sonra,
Yüzümü aradım ama bulamadım.
Sahi ne kalmıştı benden geriye?
Sessiz buruk bir kalpten başka.
Sonra dokundum kalbime.
Kalbimin yeri boştu.
Çünkü, bir kalbim yoktu artık,
Oysa, bir kalbim vardı benim.
**
Fatma Betül Akmaz