Aynadaki Ben
Aynadaki bu yüz benim yüzüm mü?
Bu gözler, bu kaşlar benim olamaz.
Dudaklarımdaki zoraki tebessüme inat
Gözlerim yağmura gebe
Bıraksam sağanak yağışlar akacak çehreme
Her sabah inadını düzleştirdiğim saçlar,
Bağımsızlığını ilan etmiş.
Bebe yakalı pijamalarım,
Günlerdir bedenime yapışmış.
Benden içeri bir ben var belki
Dışarıda kendimi göremiyorum.
Sadece canlı bir ceset yansıyor, aynaya
Aynadaki çehreye yağmur yağıyor
Islaklığı çok daha sonra hissediyorum
Sağ elimin altında kalbimi yokluyorum,
Sol elimle gözyaşlarımı silerken.
Aynadaki yüz hareketleniyor
Gözlerime dokunuyor gözleri
Acıyor ve acıtıyor…
Haydi kalk yüzünü yıka
Oturmak, ayağa kalkmış olmanın yarısıdır
Ayaklarını yataktan aşağı sarkıt,
Bırak kendini boşluğa, diyen sese itaat ediyorum
Bu benim intiharım mı, kurtuluşum mu bilemiyorum.
Yoğun bir sağanak altında buluyorum kendimi
Tenimi ıslatan damlalar gözeneklerimden içeri sızıyor
Ilık bir akıntı kaplıyor damarlarımı
Kalbime dolup, dolup boşalıyor
Yaşıyormuşum diyorum.
Seviniyorum…
Ayşe Kürkçü
1 Kasım 2022, Ankara