BİR AVUÇ SOĞUK TOPRAK
Uçsuz bucaksız mermerlerle kaplı koca bir kent; Karşıyaka içerisinde akrabalar da var kimsesizler de… Kilit taşlar serili yolun her iki tarafında, boy boy çam ağacı sıralanmış Karşıyaka . Buraya ne zaman gelirsen gel hep kıştır mevsim.
Üşür de insan saranı olmaz. Buraya yüz gelir doksan dokuz çıkarsın. Eksik sadece sayıda değildir, babadır, andıdır, kardeştir belki de yar, candır.
Serpiştirilmiş mermerlerin birkaçı görkemli birkaçı çatlamış ancak kazınmıştır üzerine sevdiklerinin isimleri.
Doksan dokuzlar gittiler; bir kısmı çiçekler ekti, kimisi su döktü güneşten kavurulacak olan toprağa. Kimisi de ağladı hepsi dua etti gitmeden. Tek başına kaldı biri tıpkı diğerleri gibi. Onun da yakındır mermeri ve üzerine yazılı ismi… Kimisi de hüzünlendi mermeri dedim ya; mermerlerle kaplı bir kent, Karşıyaka. Bugün “o”, yarın sen belki de ben…
Hüseyin Çoşkun